Ιστορικό

Η ιστορία και το βιογραφικό του μαγαζιού μου, ξεκινάει από το 1951. Δημιουργός και δάσκαλός μας ήταν ο παππούς μου Χρήστος Λουκατάρης ο οποίος ήταν αυτοδίδακτος, με χέρια χρυσά και μυαλό που έβρισκε λύσεις για τα πάντα! Στο πλάι του στο μαγαζί από ένα σημείο και μετά ήταν και η γιαγιά μου Ευθυμία.
Ξεκίνησε ο παππούς να επισκευάζει αναπτήρες, ομπρέλες, γκαζιέρες «Λουξ» και τα κλειδιά με μια απλή λίμα στο χέρι. Όλα αυτά, σε ένα ξύλινο τραπέζι για πάγκο εργασίας. Τοποθετημένο έξω στο πεζοδρόμιο!
Πρόσφυγας Μικράς Ασίας και συγκεκριμένα από τη Σμύρνη, το ίδιο και η γιαγιά μου. Φτωχοί, όμως με αγάπη, όρεξη για δουλειά και τίμιο αγώνα για την επιβίωση της οικογένειάς τους.
Η εξέλιξη μετά από λίγα χρόνια; Ένα σιδερένιος πάγκος με ρόδες, δημιούργημά του, ο οποίος βρίσκεται τώρα στο μαγαζί μου και δουλεύω και εγώ πάνω σε αυτόν. Ένα κινητό μαγαζί με προεκτάσεις πάλι έξω στο δρόμο, στην πλατεία της αγοράς. Για χρόνια τη μέρα το άνοιγε, το βράδυ το μάζευε. Η εξέλιξή του, τα εργαλεία του για τις εργασίες του και τα κλειδιά, σώζονται και βρίσκονται εδώ στο μαγαζί μου.
Η συνέχεια του παππού;
Στο μαγαζί πλέον στην οδό Νεοφύτου. Στο πλάι του αρχικά έρχεται η γιαγιά μου που αναλαμβάνει το κομμάτι της εξυπηρέτησης των πελατών, τις παραγγελιοληψιές, την αποθήκη και την οικονομική διαχείριση. Ακολουθεί ο γιος του και θείος μου Νίκος στον οποίο παραδίδονται οι γνώσεις αλλά και το DNA των χρυσών χεριών που φτιάχνουν και επισκευάζουν τα πάντα!
Επόμενη άφιξη στο μαγαζί αυτή της κόρης του παππού, αδερφής του θείου μου και δικής μου μητέρας Ρηγούλας. Κι εκείνη με τη σειρά της μαθαίνει τα μυστικά από τη γιαγιά και αναλαμβάνει καθήκοντα διαχείρισης, management και logistics (για να μιλήσω και με τους όρους της εποχής μας…) καθώς επίσης και όλα όσα έκανε και η γιαγιά (αποθήκη, εξυπηρέτηση πελατών, κοπή κλειδιών, επισκευή ομπρελών κτλ).
Με τα χρόνια, όπως το cast (τα πρόσωπα που συμμετέχουν), έτσι και οι εργασίες ανανεώνονται. Τα Λουξάκια έχουν περάσει στη ιστορία. Ακολουθούν οι επισκευές ομπρελών και αναπτήρων που πλέον παύουν να υποστηρίζονται λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας και του εμπορίου.
Ο παππούς αποχωρεί από το μαγαζί μόνο όταν δεν είναι πλέον σε θέση να προσφέρει λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του. Ακολουθεί και η γιαγιά μου αλλά όχι πριν προλάβω και εγώ να αποτελέσω την τελευταία άφιξη.

Η δική μου άφιξη σηματοδοτεί την είσοδο των ηλεκτρονικών και της ψηφιακής τεχνολογίας στις εργασίες του μαγαζιού. Όπως κάθε ένας από την οικογένεια προσέθετε κάτι στην τεχνογνωσία, έτσι έπραξα κι εγώ.
Τελευταία αποχώρηση πριν λίγο καιρό ήταν αυτή του θείου μου ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε. Αλλά και που να πάει; Πάλι εδώ βρίσκεται τις περισσότερες μέρες. Μέσα στο χώρο που στήριξε και τον στήριξε για χρόνια και δίπλα στους δικούς του ανθρώπους.
Πλέον το παρόν μας βρίσκει εδώ, στο καθήκον! Να εξυπηρετούμε τις ανάγκες του κόσμου 24 ώρες το 24ωρο 365 μέρες το χρόνο (ουφ!!! Καθότι οι εξωτερικές εξυπηρετήσεις δεν κοιτούν αργίες).
Είμαστε λοιπόν εδώ, εγώ, ο θείος μου και ο φύλακας άγγελός μας και προστάτης μας, η μητέρα μου, για να καλύψουμε κάθε σας ανάγκη που σχετίζεται με τις υπηρεσίες που προσφέρουμε.
Τρεις γενιές κλειδαράδων και συνεχίζουμε!
Θα χαρούμε να σας δούμε από κοντά,
Χρήστος Δοξάκης